Brokkenpiloten: het vervolg
Van de redactie begreep ik dat er behoefte was aan een vervolg op de avonturen van mijn 3 lieve, maar soms best wat onhandige kinderen. Ik hoop maar dat de reden hiervoor is dat ‘men’ zichzelf hierin als ouder een beetje herkent en het gegeven van ‘gedeelde smart is halve smart’ hier zodoende opgaat, en niet omdat dat jullie stiekem genieten van het leed van mijn kinderen 😉
Maar goed. Waar waren we gebleven… Een kleine recapitulatie, een terugblik op de periode zomer 2015 tot en met zomer 2016:
1 x gat in hoofd na een val tegen de verwarming, 1 x dubbele (bijna open armbreuk na een val van een trampoline (met de nodige operaties die daarbij kwamen kijken, 2 stuks), 1 x gebroken pols na een val tijdens een voetbalwedstrijd, 1 x spinnenbeet met een daaropvolgende ontsteking, 1 x longontsteking incl. ziekenhuisopname, 1 x blaasontsteking (die maar niet wegging, ondanks antibiotica), 4 x (enkele en dubbele) oorontsteking, 1 x hechtingen bij de bovenlip omdat de vissenkom van vrienden niet zo stabiel stond en in mijn kinds gezicht landde. En dan zijn dit nog de (wat) heftigere zaken, heb ik het niet eens over de ‘kleine’ huisartsbezoekjes. Als ik het zo teruglees, springen de tranen me bijna weer in de ogen.
Als ik het zo overzie, dan heb ik volgens mij goed nieuws!
- 1 x gat in het hoofd. Als gevolg van een iets te enthousiast dansje in combinatie met losse veters, met als resultaat een ongelukkig samenkomen met de deurpost. En dat op 1e Kerstdag, terwijl we net lekker tussen 2 gangen in zaten van wat had moeten zijn een heerlijk, ontspannen, gezellig Kerstdiner.
- 1 x verrekte kniebanden. Op dag 2 van onze skivakantie ging onze jongste in 3 seconden van lachen van plezier naar huilen van verdriet. En het sneuste van alles; hij zat in een skiklasje dus wij waren niet ter plaatse. Is hij heel alleen met een banaan-brancard naar beneden geskied, in zijn eentje in een ambulance, met hele lieve, maar 0,0 Engels-sprekende ambulance-broeders (niet dat die kleine van mij nou zo goed Engels spreekt, maar hiervoor was die 3 jaar kleuter-Engels die ze op school krijgen toch mooi van pas gekomen). Jullie kunnen je vast voorstellen dat de tranen bij mij ook rijkelijk gevloeid hebben.
- 2 x ziekenhuisopname wegens benauwdheid. We weten nu in ieder geval dat de oorzaak astma is, dus hoe vervelend ook, het is in ieder geval te behandelen.
Valt alles mee toch? De schade sinds die tijd is eigenlijk best beperkt gebleven. Ik kom uit op 0,7 bezoekjes per maand aan het ziekenhuis het afgelopen half jaar. En zelfs de huisartsbezoekjes voor de wat ‘softere’ gevallen zijn op één hand te tellen! We maken progressie.
Zal ik dan maar afsluiten met een positieve conclusie? Dat opgroeien, maar ook ouderschap, met ‘vallen en opstaan’ gaat, maar dat recht overeind blijven staan het gelukkig lijkt te winnen van ‘vallen en opstaan’. Gelukkig is het cliché van ‘het wordt alleen maar makkelijker’ niet voor niets een cliché.
