Bij elkaar blijven voor de kinderen?
Bij elkaar blijven voor de kinderen?
Veertien jaar gelden ontmoette ik Joost. Op een borrel van een vriendin raakte ik met hem aan de praat. Ik vond hem eigenlijk al meteen leuk en we hebben die avond volgens mij niet meer met anderen gepraat. We werden ontzettend verliefd en na een paar maanden woonden we al samen. We waren onafscheidelijk en enorm gelukkig. Al snel vroeg Joost me ten huwelijk en met al onze vrienden en familie werd dat een waanzinnige dag. Al snel raakte ik zwanger. We waren in de zevende hemel, alleen was ik de hele zwangerschap zo misselijk dat ik alleen maar moest overgeven. Ik ben eerder gestopt met werken en ik was de leuke Janine niet meer. Ik had geen zin meer in feestjes en was ook eigenlijk niet meer zo vrolijk. Toen merkte ik al dat Joost soms een beetje afstandelijk werd. Normaal nam ik het voortouw en was ik geen zeikerd, maar ik voelde me gewoon zo rot dat ik er even niks aan kon doen. Na negen maanden werd onze dochter Roosje geboren, een prachtig meisje met alles erop en eraan. Gelukkig voelde ik me direct weer normaal. Twee jaar later raakte ik weer zwanger, opnieuw van een meisje en opnieuw was ik weer negen maanden aan het overgeven. De eerste zwangerschap vond ik het al zwaar, maar nu met een kleintje erbij was het helemaal heftig. Joost hielp matig, het leek wel of hij vond dat ik me aanstelde ofzo. Ik vrat mezelf van binnen op, wat niet hielp voor mijn humeur. Na de geboorte van Maartje leek het wel of hij in een andere wereld leefde. Hij was lange dagen op zijn werk, kwam thuis en plofte op de bank en vroeg niet aan mij hoe mijn dag was geweest of hoe het met de meisjes was gegaan. Ik weet niet wat precies de reden is dat we niet meer op een lijn liggen, we zijn zelfs naar relatietherapie geweest, maar ook dat heeft niet veel verbeterd. We hebben het nu over scheiden gehad of eventueel bij elkaar blijven voor de kinderen. Ik vind het prima thuis, maar echt gezellig is het niet en ik voel hoe opgelucht ik ben als hij een paar dagen voor werk naar het buitenland moet. We zitten elkaar continu in de haren en van de liefde van veertien jaar geleden is weinig meer over. Moeten we doorgaan voor de kinderen of kiezen we voor ons eigen geluk?
