De bevalling van Paula
De bevalling van Paula
Bij iedere zwangerschap was ik wel een beetje nerveus of alles wel goed zou gaan. Is de baby wel gezond, zou hij niet te vroeg geboren worden of zou er iets mis gaan met de bevalling. Ik denk dat iedere moeder dat wel heeft. Bij de eerste drie kinderen verliepen de zwangerschappen – op wat overgeven en last van mijn bekken na – eigenlijk perfect. Ik zat bij een hele leuke verloskundige praktijk en ik had het idee dat ze ook echt naar mij luisterden. Toen ik zwanger was van ons vierde kindje voelde dat toch een beetje gek. Alsof het niet goed zo gaan. Was ik niet te hebberig dat ik na drie gezonde kinderen nóg een keer zwanger was? Verzocht ik de goden nu? Inmiddels ken je best wat griezelige verhalen– door het lezen van babybladen, het volgen van babysites op social media en door verhalen van om je heen. Maar mijn verloskundige kon me gerust stellen. Ik was nog steeds erg jong en het was immers al drie keer hartstikke goed gegaan. Naarmate de zwangerschap vorderde werd dat gevoel sterker. Ik werd regelmatig ’s nachts rechtop wakker en had dan gedroomd dat de baby niet meer in orde was. Ontzettend eng. Samen met de verloskundige besloten we de baby, zodra hij en ik er klaar voor waren, te laten komen. Al mijn baby’s hiervoor waren rond de acht pond en deze baby leek z’n buikje ook goed rond te eten daarbinnen. Met precies 37 weken had ik een controle. Ik gaf aan dat ik echt dolgraag wilde dat hij eruit ging, mijn gevoel zei dat hij buiten de buik veilig was. Mijn verloskundige deelde mijn angst niet, maar ze vond wel dat deze zenuwen voor de baby ook niet gezond waren. Ze besloot te kijken hoe alles er voor stond. Mijn lichaam had meegewerkt, want ik had al twee centimeter ontsluiting. Terwijl mijn partner en kinderen bij de intocht van sinterklaas waren, besloot mijn verloskundige mijn vliezen te breken, want we wisten uit ervaring dat de bevalling na het breken van de vliezen los zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik appte mijn partner dat ons kindje vandaag zou komen, maar dat er nog geen haast was. In bed met een serie wachtte ik tot hij thuis was. De kinderen mochten met een goede vriendin mee en wij gingen op weg naar het ziekenhuis. Het leek wel of ik de enige van het ziekenhuis was die moest bevallen, want het zag er helemaal uitgestorven uit. De weeën werden een beetje minder, dus mijn verloskundige besloot wat opwekkers te geven. Nou, dat heb ik geweten: de ene na de andere wee moest ik opvangen en nog geen uur later lag er een heel lief gezond mannetje op mijn buik van 3700 gram. Hij was er, hij was gezond en ik laat hem nooit meer los!
