Bevalling van Laura

Ik was zwanger van de eerste. We hadden er best even over gedaan om zwanger te raken, maar eindelijk was het zover. Ik voelde me mega rot, eigenlijk de hele zwangerschap. Misselijk, moe, sliep slecht, et cetera. Ik zeurde er niet echt over, maar deed het wel rustig aan. Mijn vriend ging des te meer naar feestjes, het leek op een gegeven moment ongeveer of ik hem nooit meer zag. Ik maakte er nog geintjes over dat hij nu maar moest genieten want als de baby er straks is, dan is het over met de feestjes. Aan het einde van de zwangerschap kreeg ik toch wel last van nesteldrang, wilde dat alles op orde zou zijn voor ons kleine meisje en wilde ook graag met mijn vriend een beetje kletsen over hoe het straks zou gaan worden. Ik vroeg hem om een avondje thuis te blijven en nog wat klusjes in de babykamer te doen en misschien samen een wandeling te maken. Hij schoot enorm uit zijn slof, want hij had al met vrienden afgesproken. Toen ik vroeg wanneer hij dan wel kon, kreeg ik geen antwoord. Het leek wel of hij nul interesse meer in mij toonde. Ik werd steeds onzekerder.

De dag dat de weeën begonnen (twee weken te vroeg) kon ik hem niet bereiken. Zijn mobiel stond uit en op zijn werk zeiden ze dat hij een vrije dag had genomen. Ik begreep er helemaal niks van, want daar vroeg ik al weken om zodat hij de klusjes kon afmaken, maar volgens hem was dit onmogelijk. Ik raakte in paniek en belde mijn moeder. Gelukkig kwam ze meteen en verzekerde mij dat mijn vriend er bijna aan zou komen. Eenmaal in het ziekenhuis was hij er nog steeds niet. Ik probeerde met man en macht de weeën tegen te houden, maar alles ging sneller dan ik wilde.

Toen de verloskundige zei dat ik mocht persen, heb ik zo hard gehuild. Persen, zonder dat je vriend weet dat je aan het bevallen bent. Ik vond het zo sneu voor hem.

3 uur na de bevalling belde hij me. Ik had verwacht dat hij meteen naar het ziekenhuis zou komen racen en onze dochter in zijn armen wilde nemen, maar nee. Hij reageerde heel koeltjes dat hij er zo wel aan zou komen. Hij wilde eerst douchen, want hij had het warm.

Een maand na de bevalling vertelde hij me dat hij bij me wegging. Hij had een andere vrouw ontmoet. Ik ging kapot van verdriet.

Toen ik lag te persen, lag hij met een andere vrouw in een hotel. Inmiddels ben ik een jaar verder en heb ik het een piepklein plekje kunnen geven. Ik zal hem nooit afvallen tegen mijn dochter, maar ik zal nooit vergeten wat er is gebeurd.

 

Reageer op artikel:
Bevalling van Laura
Sluiten