Bevalling van Katja
37 weken onderweg en het zou mijn eerste bevalling worden.
Ik zag er eigenlijk niet zo tegenop, heb een redelijk hoge pijngrens, en dacht “als ontelbaar veel vrouwen me voor zijn gegaan, moet ik dit klusje ook kunnen klaren”. Wat een zelfkennis, zo zou blijken.
Het was aan het begin van de avond dat ik wel wat voelde rommelen in mijn buik, maar er ging eigenlijk nog niet echt een lampje branden. We hadden Indisch gegeten, dus dacht dat het daar aan lag. Mijn man was nog even de deur uit gegaan en kwam rond een uur of 22:00 terug toen hij mij op het bed een beetje zag puffen en steunen. Gek genoeg was hij degene die mij erop wees dat het misschien wel weeën zouden kunnen zijn. Ik weet dat het stom klinkt, maar dat was echt nog niet eens in mij opgekomen, ik ging er helemaal vanuit dat ik de 40 weken zou voldragen. Toch maar even de verloskundige gebeld. Maar omdat ik echt niet zo’n pijn had, de weeën niet echt gelijkmatig kwamen en zelf bleef volhouden dat het toch ook echt buikkrampen van het eten konden zijn, zag zij – begrijpelijk – niet de noodzaak om à la minute naar ons toe te komen. Met de opdracht haar weer te bellen als de krampen gelijkmatig zouden komen of als de vliezen zouden breken, gingen wij de nacht in.
Na een uurtje onrustig woelen, zei ik tegen mijn man “ik moet even naar de wc hoor, misschien helpt dat wel”.
Mijn man, die mee naar pufklas was geweest en aan wie ik ongevraagd stukken uit zwagerschapsboeken had voorgelezen, had blijkbaar toch meer van alle informatie opgepakt dan verwacht en belde toch maar weer de verloskundige, dat hij het toch echt niet vertrouwde allemaal.
Ik zat op de wc en had wel persdrang, maar dacht dan ook dat mijn maag gewoon leeg moest… maar niet alleen mijn maag moest leeg blijkbaar. Op een gegeven moment voelde mijn buik ineens echt anders en de krampen leken gek genoeg weg, alsmede de persdrang!? Een blik in de wc bracht me de grootste schrik van mijn leven: daar lag ons kindje!!??
Ik heb naar mijn man gegild. Hij kwam aanrennen en heeft snel ons (wat toen bleek) dochtertje uit de wc gehaald. Gelukkig begon ze te huilen (zou ik ook gedaan hebben als ik haar was; wat een start op deze wereld!), dus dat gaf ons een enigszins gerust gevoel, maar verder hebben we volledig in paniek de verloskundige weer gebeld, die gelukkig op een paar minute afstand was.
Eind goed al goed, Mijn man had wel een paar glazen whisky nodig om van de schok te bekomen (nouja ‘bekomen’… het is niet iets was we licht zullen vergeten…), maar we hebben een prachtige, gezonde dochter op de wereld gezet, en hoe dan ook een mooi verhaal voor haar voor later. 😉
Reageer op artikel:
Bevalling van Katja
