Baby-Pietjes

Zoals al onze kinderen heeft onze jongste vanaf baby-af-aan een speen. Nou ja, dit is een understatement. Lately is ze écht speenverslaafd en ik durf eigenlijk niet te zeggen hoe oud ze is. We hebben al best veel trucks uit de kast gehaald, maar iedere keer won dat verdrietige smoeltje het van mijn doorzettingsvermogen. Ze beloofde plechtig dat ze echt nog maar een heel klein nachtje met de speen zou slapen.  Ze is nu bijna drieeneenhalf (oeps, toch verklapt) en ze zeult d’r spenenvoorraad overal mee naartoe. Zelfs een val met d’r fiets en de speen door haar lip weerhield haar niet van de liefde voor haar speentjes.

Maar nu Sinterklaas en Piet in het land zijn, voelde ik dat ik deze kans móest pakken om de kosten van de orthodontist over een paar jaar nog een beetje te beperken.

Zo gezegd, zo gedaan. Al een paar dagen voor de intocht was haar speen hét onderwerp van gesprek in ons huis. Heel moedig heeft ze vrijdagnacht zonder speentje geslapen en zaterdag ging ze als Pietje verkleed de deur uit. Tijdens de intocht keek ze haar oogjes uit, ze vond het prachtig. Toen na een hele hoop Pieten eindelijk ook echt de Sint langskwam grepen we onze kans en riepen hem dat haar speentjes die avond in haar schoen gestopt zouden worden voor de baby-Pietjes in Spanje. Deze lieve Sint stopte even en zei dat hij het ontzettend knap vond van haar en dat ze morgen niet één, maar wel twee kadootjes in haar schoen zou krijgen (erg fijn op zaterdagmiddag als alle winkels bijna dicht gaan). Helemaal trots op haar (nog-niet-voltooide) prestatie gingen we naar huis. Eten, in bad, pyjamaatje aan en op ons mooist zingen voor de open haard. Daarna stopte ze haar speentjes in de schoen en riep heel vrolijk: ‘Mijn speentjes zitten in de schoen!’ Toch had ze het zich blijkbaar iets anders voorgesteld, want toen ze naar bed ging, pakte ze haar spenen en liep naar boven. Waarschijnlijk dacht ze dat het in de schoen stoppen al genoeg was voor een beloning. Met het hele gezin hebben we voorgedaan dat de speentjes in de schoen moesten en zij zonder speen ging slapen. Ze deed het, heel beteuterd. De volgende dag werd ze om 05:00 uur wakker met de reden dat ze haar speentjes zo miste. Het was maar goed dat ik niet wist waar de Piet de speentjes had verstopt, want in een moment van zwakte had ik ze er zeker bij gehaald.

Inmiddels zijn we een paar dagen en nachten verder, nog steeds zonder speen: de traantjes worden minder, ze vraagt er iets minder naar, dus het lijkt te werken. Toen ik als trotse moeder vroeg wat haar allergrootste wens was voor pakjesavond van Sint en Piet omdat ze nu zo groot was, antwoordde ze: “mag ik asssjublieft mijn speentjes terug, mama?”.

Mijn hart breekt en ik hoop dat een mooie Elsa-jurk het ook goed kan maken.

Reageer op artikel:
Baby-Pietjes
Sluiten