Nina BUSKRUIT met... persoonlijk 19 dec 2017

Af en toe is onze relatie net een B.V.

Toen ik deze week een koffietje dronk met een vriendinnetje hadden we het over hoe druk en chaotisch ons leven soms is met kinderen. Dit heten de zogenaamde tropenjaren, nou ik kan je eerlijk zeggen: zat ik maar lekker in de tropen 😉

Inmiddels zijn we gewend aan hoe je leven is ingedeeld, maar af en toe kijk ik naar onszelf en dan moet ik stiekem een beetje lachen. In de ochtend hoor ik mezelf al boterham smerend, met een elastiekje in m’n mond om straks een staart te maken bij een van mij dochters alleen maar tegen de kinderen roepen dat ze op moeten schieten. ‘Tanden al gepoetst? Wie heeft er gym? Zit je huiswerk in je tas? Waar liggen je handschoenen? Fietssleutel kwijt? En ondertussen hangt er een peuter aan mijn been of hij is doodleuk alle ingepakte gym- of schooltassen op z’n gemakje aan het uitpakken of ligt er eentje op de grond te mokken omdat hij of zij dat ene kledingstuk wat nu nèt in de was zit aan te willen. Ondertussen krijg ik een mail die erg belangrijk is, maar die onmogelijk kan lezen op dit moment. Toch doe ik een poging… dom dom dom, want dochter 1 grijpt haar kans en loopt van tafel en ik heb nog steeds dat elastiekje in mijn mond.

Als iedereen eenmaal klaar is: schoenen aan, haren in de plooi, jas, muts, handschoenen, rugtas, gymspullen, sporttassen voor als ze ná schooltijd met iemand meegaan presteert manlief het regelmatig om kritiek te leveren op het een of ander. Waarom hebben ze die gympen aan, dat is toch veel te koud met dit weer? Hebben ze een drinkpakje mee, waarom drinken ze niet gewoon water? Ik doe of ik het niet hoor en hang wat tassen om z’n arm en geef aanwijzingen wat hij met wie moet doen. Hij luistert met een half oor, dat weet ik allang, dus ik geef mijn oudste de informatie ook nog even mee: ‘zorg jij dat papa dit of dit even aan de juf zegt?’ En ze zijn de deur uit.

Ik pak de kleinste op en breng hem naar de peuterschool, waar je ook meerdere ouders ziet die waarschijnlijk een soort zelfde ochtend achter de rug hebben. Ik kom thuis, begin de bende – die ons gezin in nog geen uurtje gemaakt heeft- op te ruimen. Manlief komt terug van school, pakt z’n spullen en vertrekt naar zijn werk. Er kan nog net een vluchtige kus af ergens half op mijn wang. ‘Tot vanavond’ roep ik nog en ik hoor hem vanuit de deuropening iets zeggen over een late afspraak vandaag. Ach, ik merk het wel. ‘Succes’ roep ik er nog achteraan. Wanneer hij laat thuiskomt en alles net weer in bed ligt, na urenlange eet-,bad-, en voorleessessies wil hij graag z’n verhaal kwijt. Ik ben eigenlijk een beetje gaar van deze dag: hard gewerkt en alleen maar geracet met de kinderen. Mijn grootste wens is lekker in bad of even tv kijken, dus ik zeg: “schat, mag het ook morgen?”. Wetende dat het morgen ook niet uitkomt… Laten we binnenkort maar een weekendje weggaan samen!