Een adoptiekind, ga ik daar evenveel van houden?

Een adoptiekind, ga ik daar evenveel van houden?

 

Dat is een vraag die ik mijzelf de laatste tijd vaak stel.

 

Het is absoluut niet mijn idee om mensen met dit bericht te kwetsen of om vervelende discussies op gang te krijgen, maar omdat het voor ons niet mogelijk is om zelf in verwachting te raken hebben wij onszelf de vraag gesteld of het mogelijk is om van een adoptie kindje net zoveel te houden als van je eigen vlees en bloed.

Hij blijkt mijn vader niet te zijn

Mijn vriend is daar heel duidelijk over. Tuurlijk is dat zo, je voedt het op als je eigen kindje, je ziet het kindje dag en nacht, je krijgt zoveel liefde terug en daardoor krijg je er een band mee alsof het je eigen vlees en bloed is. Ik vind het toch wat minder makkelijk. Begrijp me niet verkeerd kinderen van een ander vind ik altijd super leuk, maar als ze weer gaan ben ik altijd blij dat ze niet van mij zijn. Niet omdat ze niet leuk zijn hoor. Maar gewoonweg omdat het niet mijn kinderen zijn.

Mijn eitjes in de vriezer (UPDATE!)

Wat ik mij afvraag..

Ben ik raar dat ik dit denk of voel? Ben ik verwend? Ben ik de enige die zo’n gevoel heeft of dat het heel normaal is dat je daarover twijfelt. Ikzelf heb dit nog nooit van iemand gehoord. En nu moet ik eerlijk toegeven dat ik ook geen ouders ken die niet zielsveel van hun adoptiekindje houden, het lijkt bijna wel of ze meer van kind houden dan bij anderen. Maar toch dat gevoel blijft.

Wat nou als hij of zij later boos op je wordt dat je hem of haar hebt geadopteerd. Dat hij of zij gaat roepen in de pubertijd dat je niet zijn of haar echte moeder bent. Dat lijkt me verschrikkelijk.

Ik weet het niet maar ga er zeker nog over nadenken. Tips zijn natuurlijk altijd welkom!!

Reageer op artikel:
Een adoptiekind, ga ik daar evenveel van houden?
Sluiten