ADD: Alle Dagen Dromerig
Cornelie Egelie-Sprenger was héél lang geleden de babysitter van Nina en studiegenootje van Noor en Marieke. Cornelie heeft het boek ‘Pillendoos’ geschreven dat onlangs is gelanceerd. Dit boek beschrijft op luchtige wijze haar leven met een manisch-depressieve stoornis. Ze heeft een pre-puber dochter, een creatief mannetje en een wijsneuzerig ventje in huis. Cornelie is getrouwd met de meest relaxte kerel van Wassenaar. Ze schrijft hier over haar ervaringen van het moederschap gecombineerd met psychiatrische zaken. Om haar missie ‘bespreekbaarheid leidt tot begrip’ uit te dragen geeft ze lezingen bij bedrijven, (hoge)scholen en allerlei clubjes. Iedereen kan haar inhuren (pillendoos.cornelie@gmail.com).
Een van onze kinderen heeft ADD. Dat wil zeggen dat hij ‘Alle Dagen Dromerig’ is. Maar hij is niet zomaar dromerig. Hij ervaart continu complete chaos in zijn hoofd waardoor hij zich onmogelijk kan concentreren. Hoewel, wanneer hij de Donald Duck leest of het computerspel Minecraft speelt is hij een en al focus. Dit noemen we ook wel hyperfocus (vermogen om je volledig te verliezen in iets dat de interesse heeft gewekt). Dat onze zoon anders is dan onze andere kinderen vinden we niet erg. Wij houden van hem en wij accepteren hem zoals hij is. Ons ventje is creatief met klei, ijzerdraad, papier en wasknijpers. Onze tuin is een paradijs voor het joch want er liggen pallets, hamers, spijkers en een zaag waarmee hij met zijn maten hutten kan bouwen. Mijn man en ik zijn redelijk relaxte ouders met duidelijke grenzen en wij grijpen in wanneer dat nodig is. Beeldschermtijd is bij ons aan de orde maar met mate. Ik maak gezonde, verse en gevarieerde maaltijden voor het gezin klaar. Drie keer in de week staat onze zoon te draven op het hockeyveld. Kortom, wij voeden ons kind volgens ‘het boekje’ op en nog steeds zakt hij volledig door het ijs!
De kinderpsychiater vindt het raadzaam dat onze zoon pillen slikt. Maar dat wil mijn man helemaal niet. Hij vraagt zich – misschien wel terecht – af wat deze pillen met de hersenen van ons kind op de lange termijn doen. Niemand weet het. Daarom gaat ons ventje naar een osteopaat, krijgt hij voetreflexologie, geven we hem visolie en L-Theanine 200 mg forte, een biologisch dynamisch goedje van de alternatieve drogist. Deze drogist pakt haar pendel en bepaalt hiermee hoeveel tabletten wij hem moeten geven (?).
Thuis loopt het niet lekker en op school gaat het ronduit slecht. De juffen vertellen ons dat hij dikwijls onder zijn tafeltje zit te huilen omdat hij de rekensommen zo moeilijk vindt. De mevrouw van de Educatieve Ambulante Dienst en zijn leerkrachten, waarvan er een veertien jaar in het speciaal onderwijs heeft gewerkt, zijn het erover eens: ons kind moet aan de Ritalin! Godzijdank is mijn echtgenoot inmiddels overstag gegaan en zo zijn we alweer een tijdje aan het experimenteren met die pillen. Opbouwen gaat moeizaam en het kereltje heeft veel last van de rebound (terugval op het moment dat de pillen uitwerken). Dan gaat hij uit zijn dak: schreeuwen, om zich heen meppen, met spullen gooien en op ‘pietluttige’ zaken zeer emotioneel reageren. Onze zoon heeft twee ‘puffers’ voor zijn licht astmatische klachten. Daar doet niemand moeilijk over. Maar als mensen horen dat wij hem pillen voor zijn geestestoestand geven dan worden de ogen meestal groter en groter… Het taboe om tabletten te moeten slikken voor iets dat zich in je hoofd afspeelt is nog groot. Helaas. Omdat ik voorlichting op scholen geef, vroeg ik onze zoon of ik ook bij hem in de klas een spreekbeurt over ADD moet houden? Hij zei: “Nee hoor mam, dat ga ik zelf doen!”. Wauw, wat stoer.
Inmiddels krijgt ons mannetje medicijnen met een langdurige afgifte (Medikinet) waardoor er nauwelijks sprake van een rebound is. En ik moet zeggen, deze pillen werken! Ons mannetje neuriet tegenwoordig in huis, maakt leuke grapjes, kan het gesprek aan tafel volgen, is in staat de hele dag mee te komen zonder overdag in zijn bed te moeten liggen en zijn hockeyprestaties zijn met grote sprongen vooruitgegaan. Kortom, wij hebben opeens een heerlijk levendig en vrolijk kind in huis dat het dagelijkse leven aankan, net als onze twee andere kinderen. Zo fijn. Wat onze zoon lastig vindt, is dat hij de enige in de klas is die ‘breinpillen’ slikt. Maar daar is onlangs verandering in gekomen want nu blijkt een van zijn vriendjes ook medicijnen te slikken. Ik geloof niet dat ze hier samen uitgebreid over praten maar ik krijg de indruk dat het voor onze zoon, én dat vriendje, een enorme opluchting is dat zij niet de enige zijn. De vlag durven wij nog niet uit te hangen. Maar als we deze koers kunnen aanhouden zou dat voor ons kind én de rest van het gezin een groot geschenk zijn!
