Deel 7: Mama weer aan het werk
Louise is 30 jaar, woont en werkt in Amsterdam, en is al 100 jaar samen met haar jeugdliefde Frits. Na de bevalling van haar zoontje Diederik besloot zij een dagboek bij te houden waarin ze alle leuke, verwonderlijke, verbazingwekkende, gekke, grappige, minder leuke, maar in ieder geval memorabele momenten opschrijft. Een kijkje in het leven van een moeder en haar eerstgeborene…
Deel 7: Mama weer aan het werk
18 januari 2017
Mijn eerste werkdag. Ik heb een beetje dubbel gevoel hierbij. Aan de ene kant fijn om weer te gaan werken en weer onder mijn leuke collegae te zijn, maar aan de andere kant ook helemaal niet leuk om jou uit handen te moeten geven en niet de hele dag te kunnen genieten van je gezelligheid. Maar ik weet dat je in goede handen bent bij oma, die vandaag oppast. Uiteraard heb ik oma weer veel lastig gevallen met telefoontjes en appjes; ff checken of alles wel goed gaat natuurlijk. Maar je schijnt me niet eens gemist te hebben. Hmmm… gelukkig dan maar…
20 januari 2017
Vandaag voor ’t eerst ècht naar de crèche. Ga er maar even voor zitten….
Om 8:15 uur zitten papa en ik in de auto, om je samen weg te brengen. Ze hadden voor de gelegenheid een welkomstbordje voor je gemaakt, maar dat leuke gegeven weegt niet op tegen de angst die de koortslip van de crècheleidster me geeft (baby’s onder de 3 maanden die besmet worden met het herpesvirus -> levensgevaarlijk!). Maar papa weet me te overtuigen van het feit dat een crèche zich geen risico kan permitteren, dus ik laat het maar ‘rusten’.
Voordat we weggaan geef ik een (inmiddels voor familie beroemde/beruchte) mooie handleiding vol met instructies en slaap- en voedingsschema’s. Ze beloven me te bellen om me op de hoogte te brengen van hoe het met je gaat.
Om 12:30 uur bellen ze dat je zó lief bent en zó goed slaapt. Nog steeds slaapt zelfs, dus ze hebben je nog maar even geen fles gegeven… terwijl je die al een uur geleden gekregen had moeten hebben! Heb ik daar een heel schema voor gemaakt?!? Ik vraag of ze je alsjeblieft toch maar liever wel wakker kunnen maken voor een fles, want je zit in zo’n lekker ritme en dat willen we graag zo houden.
Als ik je ’s avonds ga ophalen, lig je in een soort mini-box (het heeft meer weg van een asiel-kennel) en als ik bij je sta en tegen je begin te praten, krijg je ineens een heel zielig trillipje, of dat je eigenlijk wilt huilen na een vreselijke dag, maar je groot wilt houden voor mij. En ik moet ook bijna huilen, maar houd me groot voor de crècheleidster. Daarbij lig je met een speen in je mond. Je lijkt me vragend aan te kijken wat je in Godesnaam met dat ding moet, wat ik begrijp, want je bent helemaal geen spenenkind! Van wie is dat ding dat in jouw mond zit??
Ik wil je zo snel mogelijk uit die kennel halen, maar krijg dat stomme traliehek maar niet open. Ook grof geweld helpt niet. En ik wil je nog wel zo graag zo snel mogelijk even lekker vasthouden en knuffelen!
Als klap op de vuurpijl, als het me eindelijk is gelukt in volle vaart dat lokaal uit te komen om je in de Maxi-Cosi te zetten, scheur ik (gehurkt zittend) uit mijn broek: vanaf mijn rits vooraan tot bovenaan mijn achterwerk, met als resultaat twee blote billen volledig in zicht. Gênant.
Omdat papa mijn auto had geleend en weliswaar keurig bij mijn werk (naast de crèche) had afgezet, maar ik zo stom was geweest mijn eigen autosleutel te vergeten (restant zwangerschapsdementie), moesten we met de taxi naar huis, die tot overmaat van ramp 20 minuten op zich heeft laten wachten (en dat terwijl ik met open kruis en daarom mijn dikke jas om mijn blote kont geslagen, samen met jou in de kou buiten moest wachten).
Een memorabele dag…en je eerste taxiritje.
Reageer op artikel:
Deel 7: Mama weer aan het werk
