De bevalling van Annemieke
Mijn eerste bevalling en ik had geen idee. Het was februari 1979.
Bevriende huisarts
Onze bevriende huisarts zou de bevalling doen, want dat vond hij leuk. Hij zou opgeroepen worden door aanwezige verloskundigen als ik genoeg ontsluiting had. Ik ging ‘s avonds naar het ziekenhuis terwijl ik de meest verschrikkelijke weeën had. De ontsluiting schoot alleen helaas niet op.
Aan het lot overgelaten
Ze lieten me daar echt links liggen, want ik was niet hun patiënt. Een beetje aan mijn lot overgelaten lag ik daar maar. Niemand deed wat en ze wilden mijn huisarts niet voor niets wakker maken. Uiteindelijk kwam hij om uurtje of zes dan toch na een telefoontje van mijn man, en hij was boos dat hij niet gewaarschuwd was door de verpleegkundigen.
De bevalling
De navelstreng bleek twee keer om het nekje van mijn zoon te zitten. Daarom daalde hij niet genoeg in waardoor de ontsluiting maar niet opschoot. Toen besefte ik me nauwelijks wat dat betekende, en gelukkig maar. Onze huisarts wist wat hij deed: vakkundig haalde hij de navelstreng om het nekje. Dat scheelde alles. Toen was ‘t bij wijze van spreken alleen nog maar een keer diep ademhalen en persen.
Naast mijn partner was ook mijn zus bij de bevalling. Ze deed ‘t in haar broek van angst.
Zuurstofgebrek
Ik had zelf nul idee – en ook niet gek bij de bevalling van je eerste kind – dat hierdoor het kindje toch wat zuurstof tekort had voor enig moment. Met als gevolg dat de Apgarscore bij de eerste meting 2 of 3 was (ik weet het niet zeker meer, alleen dat het schrikwekkend laag was). Ikzelf had totaal geen benul op dat moment.
Na het toedienen van extra zuurstuf bleek de tweede meting stukken beter: een 9!
Voor de zekerheid moest mijn 8.4 ponder een nachtje in de couveuse overnachten, maar een dag later gingen wij als blij gezinnetje naar huis.
Eerste controle
Eerste controle bij kinderarts: alles was goed! Wat een opluchting! Wel trof ik een paar weken later onaangekondigd een wijkverpleegkundige voor mijn deur die zei: ‘En hoe is het nou met dat kindje?’ Waarop ik zei: ‘Goed, hoezo?’
‘Nou,’ zei ze ‘ik begreep dat het zuurstoftekort had gehad en dat het misschien niet meer goed komt.’ Ik was zo beledigd! Mijn kindje is helemaal goed! Gegeneerd vertrok de wijkverpleegkundige weer en ik heb haar gelukkig nooit meer gezien.
Nu
Inmiddels wordt mijn zoon bijna 39. Een prachtige vent van bijna 2 meter met een hele goede baan en een leuke vrouw. Mijn dank aan onze lieve huisarts van toen. Je hebt ons kind gered!
Als je twijfelt over nog een kindje erbij… en dan een tweeling krijgt
