Het verdriet van een moeder wanneer een tweede kindje maar niet lukt
We hebben een heerlijk zoontje van bijna 5 jaar oud. Dolgelukkig zijn we met hem. Het enige dat ons nóg gelukkiger zou kunnen maken, is een broertje of zusje voor hem erbij. Maar een tweede kindje is ons niet meer gegeven vrees ik.
Ik ben nu 41 jaar en ruim 3,5 jaar proberen we zwanger te worden van de tweede. Maar zonder resultaat. Zwanger worden dat is niet het grootste probleem, dat lukt wel. Maar een zwangerschap vasthouden, dat lukt maar niet. In de afgelopen 3,5 jaar heb ik 3 (vroege) miskramen gehad. Wel een hartje horen kloppen, maar tussen 10 en 12 weken gaat het fout. Waarom? Wisten we het maar.
We hebben alles geprobeerd: acupunctuur, voedingsdiëten, alternatieve geneeswijze, de medische molen. Maar ik denk dat nu het moment van accepteren is aangebroken. Ik ben de jongste niet meer, heb het vertrouwen in mijn lichaam verloren en deze ‘strijd’ doet de relatie tussen mijn man en mij ook geen goed. Ik moet gewoon maar accepteren dan een tweede kindje ons niet gegeven is.
‘Mijn vriend en ik zijn sinds de bevalling niet meer intiem geweest’
Maar pijn doet het wel. Veel pijn. Ik heb ergens het gevoel dat ik faal als vrouw (er is bij mijn man geen mogelijke oorzaak ontdekt. Bij mij overigens ook niet, maar toch voelt het als míjn mislukking). Ik had mijn zoontje zo graag een broertje of zusje gegund. Niet alleen om mee te spelen, maar ook voor later. Er gaat toch niets boven de bloedband. En stel dat er iets met ons gebeurt later, wat dan ook, dan hoeft hij geen beslissingen in zijn eentje te nemen, niet het verdriet alleen te dragen, onder het mom van gedeelde smart is halve smart. Maar ook de mooie momenten kan hij dan met iemand delen. En samen herinneringen maken.
Soms ben ik jaloers. Op mensen die wel fluitend door een tweede of derde zwangerschap gaan. Mijn vriendinnen hebben inmiddels allemaal gezinnen van minstens twee, of zelf drie kinderen. Dat was ook mijn droom! En waar we bij de eerste zwangerschap en bij de eerste kindjes nog alles deelden, heb ik nu vaak het idee dat ik niet meer mee kan praten. Of soms erger nog, dat ze bij mij niets meer durven te zeggen over hun struggle met meerdere kinderen, omdat ze me willen sparen. Dat maakt me pas echt verdrietig.
En boos ben ik ook. Heel vaak zelfs. Dat het gewoon niet lukt en dat we geen idee hebben waarom niet. Dat mijn man er ogenschijnlijk veel makkelijker mee omgaat dan ik. Dat mensen zeggen ‘ach joh, wees blij dat je er in ieder geval 1 hebt’. Die mensen kan ik wel wat aandoen! Natuurlijk ben ik blij dat ik er één heb! Maar ontneemt me dat het recht verdrietig te zijn omdat er geen tweede komt? Zoals ik het zie geeft het me nog meer recht om verdrietig te zijn dan wanneer ik nog geen kinderen gehad zou hebben. Want a) ik weet nu wat ik mis en b) ik heb ook nog eens een kind die ongevraagd enig kind is.
Ik denk dat ik gewoon in een rouwproces zit op dit moment. Dat ik aan het rouwen ben om een kindje dat er nooit heeft mogen zijn. Ik weet dat het verdriet minder zal worden en echt, ik ga al het geluk halen uit mijn lieve zoontje halen, maar op dit moment ben ik gewoon verdrietig.
Het persoonlijke verhaal van een niet helemaal alleenstaande moeder
